بې څراغه زنده ګي

[pukhto]
د زړونو مالک خدای ج دی ومې ځوروله، له خولې یې ښېرا ووته؛ ژر یې په خوله لاس کېښود
ځان سره حیرانه وه، له خولې یې لاس لرې کړ او رو یې وویل: بسم الله دې شي.

ورته مې وویل: ډېره رانه په تنګه یې؟ تر دې چې عریضه دې تر خدایه ورسېده؟
غلې وه، لکه ډاره شوې چې وي. تر لږ سکوت وروسته یې وویل: خدای ج د زړونو پاچا دی، هره ښېرا او هره دعا نه قبلوي.

ما وویل: اوس به ملائیکې د عرش په لاره کې وي، ستا ښېرې به تر خدایه رسوي.

په وارخطایۍ یې وویل: ملائیکې داسې نه کوي.

ما کړل: د ملائیکو نور څه کار دی؟ پام مې شو چې دا خبرې یې جدي وګڼلې.

لکه ملکې چې رښتیا دا شېبه د عرش په لوري روانې وي، خدای ج ورته منتظر وي او همدا چې ورورسېږي، قبلوي یې.

په کړس مې وخندل: مه ډارېږه،‌ هېڅ هم نه کېږي. ته رښتیا وایې؛ خدای ج د زړونو پاچا دی. خوشاله شوه، په مینه راوړاندې شوه چې لاسونه یې زما له غاړې راتاو کړي، وشرمېده او بېرته شاته شوه. اسمان ته یې وکتل، اسوېلی یې واېست: مور مې وایي، د ټولو قسمتونه په اسمان کې لیکل شوي دي،‌ هغه نه بدلېږي. ستا قسمت به یې له ما سره لیکلی وي؟ که دې بل څوک په قسمت کې وي،‌ خدای ج دې ما مړه کړي

ما وویل: آمین په دواړو لاسونو یې کلک په ملا ووهلم: هسې مې مرګ ته شین ناست یې؟
ما وویل: د زړونو مالک خدای ج دی. سر یې زما په اوږه کېښود، ویې ویل: نو زما دعاګانې به خدای ج قبولې کړي، د زړه له تَلو مې ترې غوښتی یې.

ما ورته کړل،‌ هو! خو ما تر اوسه خدای ج سره نه دي منلي… بیا یې په دواړو لاسونو څو ځله په سوکانو ووهلم
چې ما به ځورولې دا ادا دې ښکلې وه
اسمان ته به دې وکتل الله به دې ویل
ښېرې چې به دې وکړې وارخطا غوندې به شوې
د ژبې لاندې غلي بسم الله به دې ویل
سلګۍ مې پسې واخلي ټول وجود مې رېږدوي
چې کله شي رایاده راته هاغه زنده ګي
بې تا ده په تیارو کې بې څراغه زنده ګي

[/pukhto]