[pukhto]
په ژوند کې داسې دردونه شته چې د جذام په شان په انزوا کې د سړي روح خوري او ختموي یې.
د دغو دردونو اظهارول امکان نلري، ولې چې خلک د خپلو عادتونو له مخې دغه شان دردونه عادي او معمولي پیښې ګڼي.
که څوک دغه دردونه چاته اظهار کړي بیا هم خلک د خپلو عقایدو له مخې پري ملنډې وهي، ولې چی بشر لاتر اوسه دغو دردونو ته دوا نه ده موندلې.
د دغو دردونو د هیرولو لپاره یواځيني درمل شراب او د تاریاکو په وسیله مصنوعي خوب دی، خو افسوس چې د دې درملو اثر هم موقتي دی او د ارام پر ځای له لږ ځنډ نه وروسته درد زیاتوي.
په دغه مردار، فقیر او بیچاره نړۍ کې د لمړي ځل لپاره مې ګمان وکړ چې زما په ژوند کې د لمر رڼا وځلیده،خو افسوس چې دا د لمر رڼا نه بلکې یواځې یوه وړانګه او فنا کیدونکی ستوری و، چې د یوي ښځې په بڼه ماته وځلیده، چې د هغې په رڼا کې فقط یوه لحظه ما د خپل ژوند ټولې بدبختیانې ولیدې او د هغې په عظمت پوه شوم. وروسته دغه وړانګه د ظلمت په ګرداو کې چې باید ورکه شوی وای ورکه شوه، ما ونشو کړای چی دغه ځلانده وړانګه د ځان لپاره وساتم.
درې میاشتې، نه، دوه میاشتې او څلور ورځې وې چې ما د هغې لار ورکه کړه،خو دهغې جادوګرې او له شرارته ډکې سترګې زما د ژوند همیشنۍ ملګرې پاتې شوې.
هغه چې دومره زما ژوند سره تړلې ده نو څنګه کولای شم هغه هېره کړم؟ نه، نور نو د هغې نوم په خوله نه اخلم.
نور نو د هغې جوهري، نرم، ښکلی اندام، سپوږمیز مخ، رڼې سترګې دې مردارې او داړونکې دنیا سره تعلق نلري، زه نور باید د هغې نوم په ځمکني شیانو مردار نکړم.
له هغې وروسته ما خپل ځان د انسانانو،احمقانو او خوشبختانو له ډلې بیخي وویست، او د هغې د هیرولو لپاره مې شراب او تاریاکو ته پناه یوړه.
زما ژوند ټوله ورځ دکوټې د څلورو دیوالونو منځ کې تېرېږي، ټول ژوند مې د څلورو دیوالونو تر منځ تېر شو!.
[/pukhto]