هره یکشنبه سهار زه خپل کور ته نږدې Frances پارک کې د سیند په غاړه منډې وهم. د پارک په یوه کونج کې کوچنی جهیل دی.‌پخوا به چې هرځل زه ددې جهیل تر ترڅنګ تېرېدم، یوه زړه ښځه به مې لیدله چې د اوبو په څنډه کې به کوچني لرګینې پنجرې سره ناسته وه.
دا دوه اوونۍ مې قرنطین ډېر جدي نیولی و ،‌ له کوره به یوازې سودا پسې وتلم.‌ پوزپټ، لکه غل به سټور ته ننوتم،‌ په منډه منډه به مې خوراکي‌ شیان راټولول او بېرته به کور ته راتلم. اولو ورځو کې خو وهم او ډار دومره زیات و چې په ګراج کې به مې تیار یو جوړه کالي‌ ځان ته ایښي وو، چې کله به راغلم، لاسونه به مې پاک کړل اول به مې کالي‌ بدل کړل او بیا به مې سودا په احتیاط احتیاط کور ته راننویستله.
نن مې غااااټ زړه وکړ، ما ویل راځه دې پارک انډیوال ته به سر ورښکاره کړم، که منډه ونه شوه د هغو مارغانو یارانو خبر خو به واخلم. د سپورټ کالي مې واغوستل، لږ څه اوبه او نور شیان مې هم موټر کې واچول. ما چې د سیند پر غاړه پارکینګ کې موټر ودراوه هغه زړه ښځه مې ولیدله چې دخپل موټر خواته روانه وه. حیران شوم، يوه اندازه نږدې ورغلم. پخوا مې هم ورسره یو څو ځله خبرې کړې وې، پوښتنه مې ترې وکړه:
– ته لکه له دې بلا نه ډارېږې؟‌
– ولې نه (په خندا) له موږ سره خو یې ډېره ورانه ده.
– ښه نو ته اوس هم پارک ته راځې، زه دا دوه اوونۍ نه وم راغلی.
– هو، پارک ته په منډه راځم، دې بتکو او هیلیو ته لږ خوراک ور وغورځوم او بېرته ځم. دومره نه پاتې کېږم. پخوا ښه و خلک ډېر راتلل، خلکو به دې مارغانو ته یو نیم شی راوړل، اوس مې ورته ډېره سودا وي.
پارک کې مې منډه وهله، خو ذهن کې مې د بوډۍ خبرې ګرځېدې.
“مارغانو ته مې سودا وي”
له ځان سره مې ویل،‌ رښتیا چې (ډېر تفاوت وي‌ په انسان کې دمانا په لحاظ)
دلته خلک مارغانو ته هم اندېښمن وي چې وږي‌ پاتې نه شي او هلته زموږ وطن کې چارواکي انسانانو ته مرسته شوي غنم پټوي.