[pukhto]
هر ژوندی موجود نړۍ ته له یو داسې فطرت سره راغلی دی، چې د وژنې وېرې، ربړونې، زجر، کړاو، غندنې، جنګ، جګړې، ترور، نفرت، کرکې، غوسې، تعصب، ویر، ژړا… او نور هیڅ ورکې نه شته.
دا نو موږ یو، چې دا خاورینه نړۍ مو ځانته له دې ټولو بدرنګيو ډکه کړې ده، خلقت د هر ژوندي موجود په دې موخه دی، چې نورو ته یې خېر ورسي، کنه بیا نو د ژوند په سمه لار روان نه یو.
که نورو ته مو هیڅ خېر نه شي رسېدلای او په خپله د خپل ژوند په خرابېدو لګیاه یو، هره شېبه ځانته درد ورکوو او یوه نوې لوبه را منځ ته کوو.
داسې لوبه چې دا لوی انسانیت تر سوال لاندې راولي، په سپینه لمن یې د پېغور داسې تور داغ ایږدي، چې بیا هیڅ د پاکولو نه وي، له ادمه تر دې دمه، انسانانو د فطرت راوړی ژوند ځاته تریخ کړی.
انسان هڅه کوي چې نورو ته تاوان ورسوي، کرکه ډېره کړي، انسانان سره وپاشي او د الله ج په ورکړي فطرت کې بدرنګ ملاوټ وکړي، لویه نړۍ ځانته تنګه کړي او د ژوندون ساه خپه کړي.

[/pukhto]