[pukhto]
‎تورې وریځې په اسمان چاپيره پرتې وې، بریښنا وه او د تندر درزا کلي او ښارونه په سر اخستې وو. ناڅاپي باران په وریدو شو.
د باران څاڅکو د پاتون زلفې لمدې کړې او د نور په څېر د بریښنا په رڼا کې ځلیدې، ‎پاتون زما په په انتظار وه. ومې لیده او د هغې په ښکلا کې لکه په دریاب ‌‌‌‌‌‌ورډوب شوم، ‎د ګلاب په رنګ شونډې، قلمي وریزي او سترګې چې رنګ به يې قدرتي بدلوو او زرې ویښتتان؛ ‎مسکۍ شوه او د لرې نه يې ماته راکتل، تندر شو، توپان شو، هم په ویښه او هم په خوب..
د باران ترپار په غورځیدلو زیړوپاڼو وو، سمدستي اوبه د سیلاب په څیر بدلېدلې او د خزان زیړې پاڼې د اوبو د پاسه روانې شوې.
پاتون او زه هلته ولاړ وو، د باران په څاڅکو د پاتون ټول بدن لوند شو، نرۍ نرۍ اوبه يې له زلفو څڅیدې او د کمیس لاندې يې انار تیونه لکه د ململو پاسته ښکاریدل. د پاتون د عطرو بوی لکه دلیمو د ګل په څېر هر ځای لکه د باغ خپریده.
ما ورمنډه کړه او له پاتون سره غیږه په غیږه شوم، له پاتون سره شونډې په شونډو شوم، لاس مې د پاتون په نرمې ملا راتاو که او د پاتون دواړه لاسونه زما په سر او مخ وو چې خولګۍ ټينګه واخلي.
دیوال و، پاتون مې ورجوښته او د خولګیو سلسلې یو ساعت ونیولو چې مونږ نه مړیدو. هغې راته وویل ښکلې يې ځانته ښکلا لرې او زه مینه درسره لرم، دومره مینه چې ساه په ساه او د زړه هر ه دربا مې ستا نوم اخلې، زما د وینې هر څاڅکې او هر یو رګ تا یادوي او صرف تا غواړې. ‎
پاتون د المین په نوم د یوې لرې نړی ملکه وه. ‎المین په میلیون هاوو کیلومتره د ځمکې نه لرې وه چې روحاً ورته انسانان تلل.
. المین د ځمکې په سل چنده لویه او د لمر غوندې ستورې نه لکه د ځمکې په څېر تاویده. المین ‌‌‌‌‌‌ډیره ښکلا لرله او هر یو سیند هر یو طرف يې داسې جوړ شوی و لکه لوی څښتن چې په قلم او په ‌‌‌‌‌‌ډیر زیر او مینه جوړه کړې وې.
قسم قسم میوې يې لرلې، باغونه او ستر ستر ځنګلونه وو، د المین اوسیدونکي بې شانه ښکلې مینه ناک وو. د المین ، پاتون خوب ولیده چې میلیون هاوو کیلومیتره لرې یو ‌‌‌‌‌‌ډیر وحشتناکه ، دردناکه، د ظلم او جبر ځای دی چې ویره او او خفګان لري او نوم يې ځمکه دی.
خو هلته یو ځوان دی چې زه يې هره شپه خوبونو کې ګورم چې زما ژوند ورسره لیکل شوی دی، د المین له ښکلا سره سره يې وګړو د ځمکې نه په زر چنده لویه تکنالوجې لرله چې د رڼا په څېر حرکت کوي او ځمکې ته ددرې ورځو په مزل راځي.. خو دا تګ د انسان لپاره نا ممکن و.
دا رابطه د انسان د پاره صرف په خوب کې کیدله او د المین اوسیدونکو کولای شو روحاً او جسماً زمکې ته راشي خو په ځمکه ددوی پاتې کیدل صرف د دوه ساعتو نه زیات ناممکن وو .
زما بدن په ځمکه په یوه بنده کوټه کې پاتې کیدو او روح به مې دا سفر په سیکنډونو کوو، هلته چې به لاړم د المین ددنیا یو میلمه به وم، هر چا کولای شو زما روح احساس کړي، ما ته په یو نظر کتلو او یو هرکلی به هغوی ته د ځمکې او زما د ټول ژوند کیسه وویله.
پاتون راغله او ماته يې په ځیر ځیر راکتل چې ستا مینه څومره زیاته ده؟ ستا عشق، ستا د زړه ښکلا بې شانه ده، زه په ریښتیا ځمکې ته درځم او ته نه شې کولای دلته جسماً راشې، دې سره زه په ژړا او د پاتون اوښکې زما په مخ لکه د باران راوڅڅېدې.
لیونۍ مینه، لیونی عشق او لیونی خوند و، د المین د سمندر په غاړه کېناستو چې هرې چپې يې نغمې ویلې، مونږ یو بل سره غیږ په غیږه ناست وو، د سامون په نوم نور چې ګلابې رنګ يې لره ټول اسمان به يې همیشه ګلابې وو لکه د وینې.
پاتون وویل چې زمونږ ستوری تک سپين دی خو ستاسې دنیا سره ددې ستوري ریشته صرف یوه ده او هغه دا چې ستاسې ددنیا توې شوې وینې هره ورځ دلته خپل انعکاس ښایي. ‎یو دم راپاڅیدم.
ځمکه وه، د ریکشو اوازونه او د ګا‌‌‌‌‌‌ډو ارنډونه، لوګي وو، شور او جنجال و او چې بازار ته ووتم هر ځای کې دوه درې جنګونه، چې د چا به سر مات و، د چا به شونډې شکیدلې وې او تر دې چې بعضو بې عقلو به د خلکو نه ګیره شکوله لکه مالوچ.
په راکړه ورکړه کې ملاوټ، حرامیتوب، منافقت او ‌‌‌‌‌‌ډېرې ناخوالې چې زه يې نور نه شم ویلی.
‎بیرته مې کوټه بنده کړه، ‎چرت کې شوم، ‎خوب نه راته ‎د پاتون یاد و چې زړه به مې درزیده، خوب د ویرې نه نه راته چې هسې نه غل مې په کور راشي او زما روح المین ته تللی وي او چیرته مې زړه ونه چوي.
‎بیا هم د پاتون د ښکلا او د هغې مینې لپاره مې سترګې پټې شوې ‎ناڅاپې المین ته ورسیدم چې د پاتون په بدن هیڅ نه و؛ خو د ململو هار يې هماغسې په غاړه و، چې ځلا يې زما سترګې بریښولې.
ماته ی وویل باک نه لري، نژدې راشه، . پوښتنه يې وکړه چې زلفې يې جوړولې چې ته پرون خفه لاړې؟ ما ویل نه.، هغې وویل ما احساس کوو، او اوس هم ستا د روح هرې ارادې ماته معلومې دي، خو دا ځل ما منډ‌‌‌ه ورنکړه چې زړه مې له ‌‌‌‌‌‌ډیرې خوشالۍ نه ونه چوي، خو پاتون ځان ته جوخت کړم او زما سټ ښکلول يې شروع کړل، لاسونه زما د هغې انار و او کله د هغې په لمدو او د خوشبوی نه ‌‌‌‌‌‌ډکو زلفو او شونډې زما په شونډو وې.
نازک نازک اوازونه او د خوند اوسیلې او ساه په ساه چې د زړه دربار سره او د شونډ‌‌‌‌‌‌و د چوشلو او د تیونو مښل او نورې مزې، وروسته ‎ما وویل دا به ترکله خوبونه وي؟ زه هر وخت تا نه ولې بېل یم او زه څنګه کولی شم دې ځای ته راستون شم؟
هغې راته وویل چې مینه صرف د پيشاټو او سومبیو غوول نه دي، مینه داسې یو شی دی چې دوه انسانان نر ښځه یو بل ته کش کوي.
ستاسې د دنیا یو څو نور حقیقتونه دادي چې بعضې خلک د کونو شوقیان دي دا ولې؟ خوټې يې وړې دي؟ او یا دا چې اول نور وغۍ او چې بو‌‌‌‌‌‌ډا شې بیا خپله ځواني ورپه یاد شې، سوپره يې لکه د شکرۍ وشکیږې، په ځان ځوان مال اچوي او بعضې لا پکې خره، غواګانې، میښې، چرګان او بزې هم غی چې مونږ کمره کې یوه چرګه وکتله چې داسې یو سامان پرې لاړه چې سوپره يې تکه سره راووته او چرګې زیاتې سترګې پټې کړې. خو بحرحال شوخې کووم..
مونږ دواړو وخندل ، زه بیا راپاڅیدم، بازار ته راووتم ، یو ملګری مخې ته راغی چې غسل کې یم سقاوې ته روان یم، ما ویل هی بیخ دې ووځه، په دا ککړه کونه او بوینو خوټو.
هغه کوني غوندې و، هر ساعت به يې خوټو ته لاس کولو، خو بس په زړه غمګین وم، او د پاتون په خیال یوه میاشت په هغه کوټه کې څملاستم چې د پاتون لیدو ته به يې وړم، خو دا ځل پاتون راغله او ماته يې وویل چې سترګې پټې که، د عشق او مینې په زور به ستا بدن ضرور ما سره ځي او دا سفر به ته جسماً ما سره کوې.
مینوالو ویزه مې ولږیدله او زه لاړم درنه، خو خیر دی حیواناتو سره ګوزاره کوئ، که څه هم د سومبیو او پيشاټو شوقیان ياستئ او په لاس نه درځي.

[/pukhto]