ځينې خلک په ليکنۍ او ژبنۍ ژبه کې(حيثيت او شخصيت) په يو تعبير کاروي او له دواړو څخه يوه مانا اخلي؛ په داسې حال کې چې دغه دواړه صفتونه او ظرفيتونه بېل-بېل مفهومونه او تعرفات لري، په يو مفهوم نه کارول کېږي او يو د بل ځای ناستی نه شي کېدای.
موږ د دغو دواړو ځانگړتياوو او پديدو د توپير په بحث کې ويلای شو، چې حيثيت (عزت النفس) فردي ځانگړتياوې او ښېگڼې دي چې په فطري ډول هر انسان يې لري او په نېک شگوم ورته قايل وي او توجيه کوي يې؛ مگر شخصيت ټولنيز او اجتماعي خواص دي، چې د معنوي ځواک په ذريعه په ټولنه منل کېږي او د ټولنې په شعور کې د منښت او درنښت ځای پيدا کوي او په کسبي او زده کړه ييزه توگه کرار-کرار وده کوي او په ټولنپېژندنه کې ترې بحث کېږي.
همدا راز، شخصيت تر ډېره د شهرت معادل دی؛ خو حيثيت بیا د شهرت په اډانه کې نه راځي او د فردیت په ساحه کې تړلی پاتې کېږي او د فرد خوا ته را ټولېږي او د شخصيت پر خلاف د ټولنيزې پديدې په حيث ترې يادونه نه کېږي.
پر همدې بنسټ ويلای شو چې حيثيت فردي او شخصيت ټولنيز توکی دی.
همداراز، د حيثيت، شخصيت او شهرت ترمنځ هم صريح توپير موجود دی؛ حيثيت او شخصيت معقوليت او توجيه لري؛ مگر شهرت بیا زیات وخت غير منطقي او نامعقول کېدای شي.
مثال: د مالي او فزيکي ځواک په وساطت پر ټولنه ځان منل، د نامعقول او بې اساس شهرت بېلگه ده.
خلاصه: هر کس حيثيت لري؛ مگر هر سړی د شخصيت او شهرت لرلو ادعا نه شي کولای.