[pukhto]
د دې ښار خلک همداسې څه سره د مخ کېدو وړ ځکه دي چې د سمې لارې پېژندلو سربېره هم پرې تګ نشي کولای، ټولو دښمن پېژندلی او بېرته له هغه ناخبره هم دي.
د خدای قهر او لعنت پر همداسې خلکو وي، د دوی د زړه او خوله خبره يوه نه ده، د دښمن په مقابل کې د مرده باد نارې وهونکي دي، خو بېرته هغه ته د ژوند کولو زمينه برابروونکي هم دي او د کوم ښار د زنده باد چغې چې وهي ورانوي، مجبوروي او غلاموي يې.
د دې ښار خلک ليوني نه دي، هر يو ځان له بله هوښيار ګڼي، د یو بله مخکې کېده غواړي، خو د بل په غورځونې سره.
د ښار دښمن يواځې مکار او دروغجن نه دی، تسلط او واګي يې هم په لاسوکې نيولي، دا انسانان د ځان ساتنې لپاره قربانوي، جنګوي او وروسته پاتې کوي يې.
دوی کله هم دومره هوښيارۍ ته نه پرېږدي چې و دې کړی شي، د پرمختګ لور ته قدمونه واخلي او یا دې وکړای شي چې له جنګ، مرګ، وير او جداۍ نه خلاص شي.
دا ښار به د تل لپاره همداسې ورانېږي، جنګيږي، او ماتېږي؟
دوی ټول دښمن نه د خلاصي هيله لري، خو دې ته يې نه پام کېږي چې هغه يې په دوستۍ قبول کړی او هغه ته کار کوي.
دښمن دوی وژني او له دې پرې د بدتر حالت غوښتونکی دی، خو عجبه دا ده چې دا خلک ورته بیا هم ښه راغلاست وايي او د هغوی لوټونو باندې داسې ميين دي چې هر څوک يې په جېب کې لرلو پسې منډې وهي.
دښمن چې د دوی د چغو او عمل ننداره کوي، له خندا شين دی!

[/pukhto]