[pukhto]
ټوله نړۍ کې پسرلی دی، د غرو لمنې شنې دي، ګلونه غوړېدلي، زرکې په غرونو او بلبلان په باغو کې د نوي موسم زېری کوي.
د ریدي ګلان پر دښتو د‌سهار نسيم ته ښه راغلاست وايې.
ډک ډک سيندونه دي بهېږي،هرې خواته بوټي شنه او زرغونه ښکاري.
په ټوله نړۍ کې خوښي او خوشالي ده، ماشومان غورځي هوسېږي،.
ټول د قدرت په ننداره دي.
کارګران پخپلو کارو بوخت دي، تر څو د هيواد په ابادۍ کې ونډه واخلي.
محصلين په ډېر زيار او شوق خپل خپل زده کړو کې مصروف دي، ځکه دوی خپل د هېواد راتلونکي ستوري او سرمايه ده.
مېندې خپلو بچو ته د خوښۍ او ښه ژوند رازونه وايې.
هر څه په منظم ډول تر سره کېږي، څوک په چا کار نلري، هر څوک په دې تکل کې خپل کارونه مخ پر وړاندي وړي چې څنګه پرمختګ پکښې وکړم.
وروسته خلک هڅه کوي چې ځان نورو پسې ورسوي، کوښښ کوي د ښه ژوند خوندونه واخلي، دا ځکه چې هلته سوله او آرامي ده.
اما ويششش!
دا نو څه !
زموږ د اميد ګل لا هماغسې دی، هيڅ يې پاڼې نه دي نېولي.
ای د سولې او ارامۍ ښکلی نسيمه!
د طبيعت ابادونکې، د مړاوو ګلونو تازه کوونکې، ای د ماتو زړونو جوړوونکې ته هم په ظاهري نقش و نګار غولېږې!
زموږ د اميد ګل چې د بې رحمې زمانې له لاسه مړاوی او ژوبل شوی، تا هم دا لاره پرېښې، هيڅ ګذر په دې لار نکړې.
هو نو داسې ښکاري چې موږ بدبخته يو، زموږ هيڅ کړه وړه نشته بس ستا لارې ته تم يو، چې ته به کله پر دې لار راشې.
هغه ګل چې موږ ټول عمر په خوږمن زړه کښې ساتلی تل ستا د راتګ پسرلي ته انتظار دی، تل مو په دې تمه نازولی چی ته راځې، خو نه اوس داسې ښکاري ستا راتګ لا لرې دی.
ځکه ته نغواړې چې راشې، اوس فکر کوم هر څه را نه وچېږي ای د سولې او ارامۍ نسيمه راشه، موږ خو ستا لاري څارو، ته ولې دومره ظالم او په زړه سخت يې؟
لږ خو راشه زموږ زخمي زړونه ټکور کړه.
ته ولې د طبيعت د پسرلي سره رانغلې؟
ته نه ګورې ټول طبيعت خوښ دی زموږ پر حال مسکېږي.
ګلونه غوړېدلي هوسېږي، اما زموږ زړونو کې هماغه د اميد ګل لا مړاوی او زخمی دی.
ای د سولې‌ د سهار نسيمه که نور څه نه وي، دا هم يو د هغو زړونو څخه دی، چې ستا د راتګ په هيله ژوند کوي.
زموږ خواشېني زړو ته خو لږ وګوره، موږ ډېر په زړه زخمي يو، موږ هم غواړو چې خوښ اوسو، د نورو په څېر موږ د ژوند خوندونه غواړو.
يو ځل پر دې لار راشه، کېدی شي دا بې وزلي او بې خواخوږۍ زړونه ستا په راتګ سره پیوند ‌شي، مګر د زمانې ناځواني به هېره نکړي.
[/pukhto]