زړه مې وايي، پر پياده‌رو ولاړو ښځو دې سګرټ خولې ته نيولی وای، له لوګي دې يې کړۍ جوړولای او چې کوم هلک تېرېدلای، پر مخ دې يې ور پوکلای.
ښځو دې پان خولې ته اچولای او بيا چې يې په بې‌غوري يوه بله خوا توکلای، لارې او دېوالونه يې ور باندې سره اړولي وای.
ښځې دې د پان او نسوار پلورونکيو پر تړو ناستې وای، چې هلک يا سړی تېرېدای، شونډه يې ورته چيچلای او سترګه دې يې ورته وهلای.
زړه مې وايي، ښځو دې په ډکو مجلسو کې په زغرده ويلای چې د پلاني زوی ارمونی دی، د هغه بل زوی تر واده مخکې له پلانۍ سره تار درلود او د هغه بل زوی بيا بکارت نه لري.
دوی د نارينه‌ وو د جامو، کړو وړو او عادتو په اړه غږېدلای، د ځينو هلکانو په اړه دې يې ويلای چې بد اخلاقه دي، پلانی بې کونې دی، تل يې پرتوګاښ تر لېنګو ځړېږي.
زړه مې وايي، ښځو دې هم په ډکه خوله د پلار، ورور او زوی ستوغې ښکنځلې کولای، داسې مردارې ښکنځلې چې د نارينه‌ نارينتوب يې ننګولای.
وايم، ښځو دې هم صحراګشت ته په روانو هلکانو پسې شپېلک وهلای، تشنابو ته چې تلای، نو د نارينه ‌وو غوندې يې پر دېوالو چټلې ښکنځلې، د هلکانو د ټلېفون شمېرې او د هغوی د شپې نرخ ليکلای.
ښځو دې هم د ملي بسو پر څوکيو او د تشنابو پر دېوالو د هلکانو له نومو او شمېرو سره ليکلای چې دا ارمونی د شپې دومره غواړي.
زړه مې ډېر څه غواړي، خو امکان نه لري.
ځکه ښځې داسې نه شي کولای، ځکه ښځې د نارينه‌ وو هومره پرېوتې نه دي.