[pukhto]
د یوه زاړه کیسه ده، چې کلونه کلونه پخوا به ویل کیده، چې یو شتمن یو ښار ته سفر کول غوښتل، هغه تجار و.
هغه غوښتل، چې مالونه ښار ته یوسي. هغه سره زر او نور شیان د خرڅولو لپاره ښار ته وړل، شتمن تجار فيصله وکړه، چې دا مالونه به دده لس نوکران وړي.
دا مالونه مختلف د خرڅولو شیان او یو غټ پیټی د سفر خوراک وو.
شتمن سړی ډیر مهربان او زړه سواند و.
هغه خپل یو نوکر ته وویل، چې ته زما په نوکرانو کې تر ټولو ضعیف او کوچنۍ نوکر یې، نو تاسو به دروند پیټی یو نیسئ؛ تاسو په خپله خوښه د ځان لپاره یو پيټی انتخاب کړئ.
نوکر د بادار په خبره فکر وکړو، هغه یو دروند پيټي ته اشاره وکړه، چې هغه د سفر خوراک او ډوډۍ وه.
شتمن تجار په نه خوښۍ سره وویل، چې دا خو تر ټولو دروند پیټی دی، ته ولې دومره ناپوه یې؟
خو نوکر په ډېرې خوشالۍ سره پیټی راواخیستو؛ او له شتمن تجار سره په سفر روان شو.
شتمن تجار او نوکران په سفر روان شول.
د ډېرو مزلو وروسته په یو ځای کې دمې ته ودريدل، او ټولو په ګډه لږه ډوډۍ وخوړه، چې پدې سره د نوکر پیټی لږ سپک شو.
په همدې ترتیب به شتمن تجار او نوکرانو هره ورځ ډوډۍ خوړله او د نوکر پیټی به کمیدو، خو له ډېرو مزلو وروسته ښار ته ورسیدل، ډوډۍ او خوراک یې هم خلاص شواو هوښيار نوکر له پيټي وړلو څخه خلاص شو.
د شتمن تجار نورو نوکرانو به په ښار کې د مالونو پېټي ګرځول خو هوښيار نوکر به یوازې سيلونه کول.
هدف: که تاسو هم په ځوانۍ کې لږ زحمت وباسئ او په ځان لږ بوج تېر کړئ، نو راتلونکی به مو روښانه وي.

[/pukhto]