ډېری ځوانان، پېغلې، ماشومان او نجونې په اخترونو کې ټال اچوي، په نوبت سره زانګي او له همدې شېبو ځانګړی خوند اخلي، دا په کلیوالو سیمو کې ډېره د ارزښت وړ لوبه ده.
نجونې، هلکان او یا د کورنۍ مشر یوه قوي رسۍ (پړی) چې د شلېدو خطر ونه لري، راواخلي او د ونې په یوه کلک منډه، چې د ونې له ډډ څخه په یو څه اندازه فاصله کې وي، کلک وتړي، لاندې ترې د رسۍ دوه سرونه راخطا کړي.
د رسۍ د سرونو پسې د یو میتر او یا له دې کم اندازه لرګی وتړي، لرګی باید کلک وي، ترڅو په نیمايي کې مات نشي، یو یو يې په نوبت ټال ته خېژي او ټال وهي، ځينې وخت سره په ضد شي او یو ځای وټاکي، چې ( که هغه ته ځان هر چا وواهه، نو هغه به ګټلي وي) بیا نو ټول هڅه کوي، چې هدف ته ځان ورسوي.
ماشومان په خپله ټال نشي وهلې، یو بل کس راځي او هغوی ته ټال ورکوي (ځينې ځينې يې له ډېرې خوشالۍ او مستۍ نه په ټال کې کله کېني او کله په ولاړه ټال وهي او نور ورته چغې وهي (خیال کوه، چې ونه غورزېږي) کله کله جوړه ټال وهي او دوه کسه ټال ته وخېژي، یو بل ته مخامخ ودرېږي او ټال وهي، کله چې په ټال وهلو پیل کوي، نو دا سندره هم له ځان سره زمزمه کوي او نور يې ورته چک چک وهي.
ټاله، ټاله زه دې شم
یو ګړی اوبه دې شم
نه څښم د جبې اوبه
خوله به مې تڼاکې شي
ناسور به را په غاړه شي
ټال به رانه پاتې شي
ځینې وخت په ټال کې د جوړه زانګلو په وخت نجونې د ټال یو یو پړی کلک نیسي او نور نه غواړي، چې جوړه سره وزانګي نو یوه بلې ته وایې.
کور دې بېل
کور مې بېل
په همدې ډول ټال وهل روان وي او هر کس په خپل نوبت سره زانګي له همدې شېبو خوند اخلي.
ټال هغه کلیواله لوبه ده، چې د سیمې او زیاتره کلیوال شاعران يې په خپلو شعرونو کې ځای ځای راوړي او خپل شعر ته پرې د ښکلا رنګونه ورکوي، دلته به يې تاسې ته څو بېلګې راواخلم.
راځه چې واچوو ټالونه، د میملې باغ په چنارو کې
جوړه جوړه به وزانګونه د مېملې باغ په چنارو کې

زموږ ترمنځ د محبت بل ثبوت نه دی پاتې
نه هغه توت، نه هغه ټال شته، نه هغه ماشومتوب

په ځان پوی نه شوې ټال دې دومره هواګیر کړلو چې
بنګړي دې مات شول، لوپټه دې هم هوا یوړله

هم یې بېره ده ساتلې هم ټال دی
راشه ستال لېونی اوس هم په خپل حال دی

راوړه بندۍ بندۍ چې وپېرونه
جانانه بيرې ته راځه چې وزانګونه

جېنکو دوی له پېره مه ورکوئ
دوی زانګي نه، په ټال خبرې کوي

جیګه ونه کې به غټه رسۍ واچو
دواړه زانګو به په ټال اختر ته راشه